ERCAN ÇELİK / YAZDI
Satın alınamayacak kadar pahalı elde edilemeyecek kadar ucuz kimi için yeni araba, kimi için yeni telefon, tatil fakat kimisi için bi ekmek parçası, bir bozuk para, bir gülümseme. Yalın ayak çakıl taşlarının üstünde yürümek nasıl bir duygu acaba. Hiç düşünmüyor insan.
Kumda yürümek gibi geliyordur bazılarına aslında öyle olmadığını biliyoruz. Sokakta görüyoruz zaten yalın ayak yürüyenleri. Küçücük çocuklar. Ayakları morarmış, kirden kaybolmuş. Dilenciler. Evet dileniyor. Yanlış bir şey olduğunu hepimiz biliyoruz fakat birçoğumuz onlar için bir şey yapmayıp üç maymunu oynuyoruz.
Onlar sokaklara mahkum olmamalı. Sokaklar yaşam alanı olmamalı. Hele ki çocuklar için. İnsanlığın ölmüş olduğuna inanmamalıyız. Eve giderken mutlaka her baba ya da abi çocuğuna veya kardeşine bir çikolata gibi bir şey getiriyordur. Benim de getirdiğim gibi. Biliyorum ki kardeşimin bir gülümsemesi bana dünyalara bedel. İşte bu yüzden empati kurmamız gerekiyor. Anlamaya çalışmak lazım. O küçücük çocuk orda neden dileniyor diye sorması lazım insanın kendisine.
Onlar daha çocuk, çocuklarımız bugün geziyordum çarşıda küçücük bir kız oturmuş 5 yaşında ya vardır ya yoktur. Bebek kardesini kucağına almış uyutmaya çalışıyor. Anne şefkati gibi. Öyle çok masumdu ki yanından geçen insanlar sadece bakıyordu ellerinden bir şey gelmiyor diye düşünüyorlardı kanaatimce. Sırf bu yüzden dileniyor bana göre o çocuklar. Onların elinden tutup o sokaklardan kurtaran birileri olmadığı için. Böyle olmamalı. Okullar açılmalı onlar için insanlar toplanmalı çareler aranmalı. Herşeyi çocuklar için yapılmalı. Çocukların anne kucağında büyümesi gerekmeli. Pamuklu yataklarda. Mavi gibi olmalılar saf ve temiz.
Acıyı küçükken bilmemeliler. Geleceğe dair umutla dolu olmalılar. İnsanların umut etmek için nedenleri vardır. Onların da geleceğe bembeyaz bir sayfa açmak için çabaları olmalı. Fark gözetilmemeli çocuklar arasında ki hayatı sevsin ve benimsesinler.