Bilmez misin yüreğin ne denli bir yangılara sevk ettiğini,

Hadi şimdi yaz kalemin tuttuğu kadar ellerinin,

 Güneşin çığlıklarını anlat ne denli karanlığa bakışını...

Artık çare bilmez biçare misali, deli gönül suya hasret güneşli günlerin özlemini yaşmakta üzüntü ile...

Hicran bu yüreği bertaraf eden en dolu bir gam,

Keder dağları bu hep yüreğe bir kâbus gibi çöküveren en anlamsızlık...

Hep mutlu, bir bayramı yaşar ki hep kutlu, bir can gider bin canan peşinde

Gökyüzü ağlamaya yüz tutmuş hepten bulutlu bir gün yüzü vardı o karardı

bir çile de olsa çekilen, bin çile de olsa insanlık hep yaşamaya hasret, hep umutlu..

Hep çanların çalışı gibi umuda yolculuğun son durağı misali,

Hep durağını bekler gibi bir bekleyişle sabahı dilemekte en içten bir duygu ile…

Bir can elden gitti, bin can bir canın varlığı için hep siper olmakta yaşamak, yaşamak ve yaşamak…

Sözcüklerdedir nehir ve akışı olan kocaman dalgasız, yelkensiz ve sahilsiz ne geleni olur ne de geçeni hep köprüler şahit olmuş varlığına…

Kimi zaman hırçın gibi ve yok olmuşluğa yüz tutmuş en gaddar bir hal, kimi zaman hep en güzelliği berraklığını yaşamın...

Sular akıp gider varlığın yokluğa yüz tutmuş ve yoksulluğun kıyılarda unutulduğu bir diyar ki hep ışığı bekler karanlığın korkusundan...

Ey güneşin unutulduğu gönül;  sen bilmez misin ki?

 Sen unutsan bile güneş asla doğmayı unutmaz.

Bir gece karanlığını sürdürürken en zifiriliğin yaşandığı bir anda şafak ansızın  ve güneşin bir olduğu bir diyardan sabahın o en güzel sesleri yankılanacak kulaklarda…

 Ve hep bir kıpırdamayla hayata anlam katan en canlılığını ve her bir kuşun cıvıldayışının bir eseri ki gönül hoşnutluğunun en güzel bir zamanı artık sabah olmuş uyan ey gözlerim uyan...

Uyan uykusu çok gözlerim uyan...

Işığa hasret bu gönül sensizliğin olduğu pencereden bakınca…