Demsal bi me dide zanîn ku her tiştek wext û armanceke xwe heye;
Ji bo amadebûnê, ji bo berdana reh û rîçalan,
Ji bo çandinê, mezinbûnê, dirûn û palehiyê...
Her tiştek wextê xwe heye.
Tu tişt tesadufî nîne.
Tu jî ne tesadufek î.
Tu fikr û xeyalekî bûyî, wek reng û rayekî li çavê Xwedê.
Tu li vir î ji bo armancekê;
Wek xêza qelemekê li ser rûyê pergala jiyanê,
Tu rêvebirê straneke mezin î.
Qedereke te heye;
Navê te tê nivîsîn li ser dem û demsalê.
Jiyan mafê te ye — lê kurt e.
Wek çivîkekê li nav lepên te de dizê û bi rihê ve xwe diçe.
Tu berpirsiyarê gelek tiştan î:
Ji hêzên xwe, ji xewnên xwe, ji efsûn û ewlehiya xwe.
Divê tu berpirsiyariya xwe tu caran ji bîr nekî û bifikirî;
Bi piştguhê xwe ve neavêjî û bînî cih.
Bi vî awayî, tu dê rê û rêça xwe xêz bikî,
Li dû xwe bibî û di nav xwe de cihekî bihêlî.
Jiyan te mezintir û kûrtir e.
Vî tiştî jî baş bizane.
Hezkirin, hînbûn, xebat, afirandin, destgirtin û bi hev re pêşveçûn...
Ev ne tenê rêbaz in — ev dergehên xelasbûnê ne.
Heke tu dixwazî zêdetir bijî û nemir bî,
Divê tu van dergehan vekî û tê re bibihurî.
Ji bo paşerojeke mezintir.
Ji bo sedemeke mezintir.
Ji bo armanceke mezintir.
Jiyan dixwaze tu bizanî:
Tu parçeyekî tiştekî girîng î.
Tu di gerdûneke mezin de dijî,
Bi reng, bi deng, bi hest û hişê xwe ve,
Tu yekem notaya strana hebûnê yî.
Gerdûn jî stranek e.
Wateya vê ev e.
Stran bi tesadufî nayê nivîsîn;
Bi deng, bi nota, bi dîtin û rêz…
Stran wek afirandinekê ye.
Tu jî lewn û teşeyekî ji vê afirîneriyê.
Jiyan di derbareyê te de ye.
Di derbareyê alîkarî û hevkariya te de ye.
Di derbareyê ku tu lûtkeya behreya xwe bikar bînî,
Rola xwe li cih bînî, dengê xwe bibî nav dengên din.
Di derbareyê Xwedê û armanca afirandina te de ye.
Derbareyê yekbûna te, Xwedê û ya di Stranê de ye.
Ya bi karê destê te tê afirîn.
Tê bê pirsîn.
Ji evînê.
Ji afirandinê.
Ji ronahiyê.
Jibîr neke:
Jiyan çîroka te ye,
Deftera te dê daynin kefa destê te.
Tu yê bibî…
Vê çîrokê bi nav û dengê xwe bêje,
Bi kêfa xwe û bi rengê xwe,
Bibî lehengekî rû-resen.
Bibî stranekî ku serê gerdûnê digere.